poniedziałek, 22 kwietnia 2013

Pozaświatowcy. Zarzewie buntu – Brandon Mull




Tytuł oryginału: Beyonders. Seeds of Rebellion
Cykl/Seria: Pozaświatowcy
Tom: 2
Wydawnictwo: MAG
Oprawa: miękka
Rok wydania: 2013
Ilość stron: 544
Ocena: 5/6

Doczekaliśmy się wreszcie drugiej części serii „Pozaświatowcy” Brandona Mulla. Pierwsza część mi się podobała, dlatego do czytania drugiej zabrałam się z wielką chęcią. I muszę przyznać, że oczarowała mnie jeszcze bardziej.

Jak zapewne pamiętacie, na końcu „Świata bez bohaterów” Jasonowi udaje się wrócić do swojego świata. Okazuje się, że upłynęło tam dużo więcej czasu niż w Lyrianie i chłopak ma pewne problemy z wytłumaczeniem swojego zaginięcia. Udaje mu się jakoś wrócić do normalnego życia, ale myśl o tym, że Rachel nadal może być w wielkim niebezpieczeństwie nie daje mu spokoju. Fakt, że tylko on zna tajemnicę dotyczącą Słowa też niczego nie ułatwia. Dlatego od miesięcy chłopak ciągle wraca do „swojego” hipopotama, lecz ciągle nie słyszy upragnionej muzyki. Jednak wreszcie nadchodzi ten dzień! Muzyka wydobywa się z właściwego miejsca i Jason może wrócić do Lyrianu, żeby dokończyć swoją misję.

Bardzo dobrze wiecie, że drugie tomy serii, bywają różne, czasami niestety dużo gorsze od pierwszych. W tym wypadku jednak nie musicie mieć żadnych obaw, z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że kontynuacja wypada nawet lepiej niż część poprzednia. Już samo to, że wartka akcja wciąga nas niemal od pierwszych stron jest ogromną zaletą. Do plusów trzeba doliczyć też nieprzewidywalność. O ile pierwszy tom był pełen niespodzianek, to jednak wiadomo było, że bohaterowie szukają sylab Słowa i na tym skupiała się akcja powieści. Tutaj nie mamy bladego pojęcia co czyha za rogiem oraz jakie przygody czekają na bohaterów, dlatego też dreszczyk emocji jest zdecydowanie większy. Niespodzianką jest też odkrycie, że Rachel posiada zdolności do władania magią, i to takie jakich nikt w tym świecie od dawna nie widział. No dobra, to może nie jest jakoś bardzo oryginalne w powieściach tego typu, nastolatki zawsze w odkrywają ukryte zdolności, ale powiem Wam, że mimo wszystko działanie magii jest tak sprytnie pomyślane, że aż miło się czyta.

I największa dla mnie zaleta – świat przedstawiony. O ile przy poprzedniej części bardzo spodobał mi się pomysł autora na Lyrian, to po tej części jestem bliska zachwytu. Razem z bohaterami przemierzamy znaczną część tej krainy, poznajemy nie tylko miejsca, ale i niezwykłe rasy, które je zamieszkują, a to wszystko razem robi naprawdę niesamowite wrażenie. Naprawdę, wyobraźnia działa w trakcie lektury na najwyższych obrotach! Bardzo sobie cenię autorów, którzy nadal potrafią wymyślić coś nowego, oryginalnego, co oczaruje czytelnika i sprawi, że chciałby się przenieść do opisywanego świata choćby na chwilę. W trakcie długiej wędrówki traficie w naprawdę niezwykłe, piękne i niebezpieczne miejsca. Aż  chciałoby się mieć od razu pod ręką trzeci tom, żebyśmy nie musieli opuszczać Lyrianu, tylko kontynuować podróż razem z bohaterami.
Jak widać, książka robi wrażenie. Cykl ten skierowany jest do młodzieży, i młodzież lubująca się w fantastyce na pewno będzie zadowolona. A i starszy czytelnik nie powinien być rozczarowany, bo w nasze ręce trafia naprawdę dobrze napisana, barwna i pełna przygód powieść, od której nie sposób się oderwać. Polecam serdecznie!


piątek, 19 kwietnia 2013

Świat Czarownic - Andre Norton

Tytuł oryginału: Witch World
Cykl/Seria: Świat Czarownic
Tom: 1
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Oprawa: miękka
Rok wydania: 2013
Ilość stron: 280
Ocena: 5/6

Andre Norton jest autorką, której miłośnikom fantastyki nie trzeba chyba przedstawiać. Ja osobiście zaczęłam przygodę z jej twórczością od książki „Magia stali”, te kilkanaście lat temu to była dla mnie naprawdę niesamowita książka. Dzięki niej pokochałam legendy arturiańskie i ta miłość towarzyszy mi do dziś. Pewnie teraz trochę inaczej bym ją odebrała, ale mam wrażenie, że nadal byłby to bardzo pozytywny odbiór. Większość czytelników kojarzy jednak Norton głownie dzięki cyklowi „Świat czarownic”, który, ku mojej wielkiej radości zdecydowała się wznowić Nasza Księgarnia. Norton nie bez powodu nazywana jest Matką Fantastyki, moim zdaniem zupełnie zasłużenie.

W pierwszym tomie cyklu poznajemy Simona Tregartha, agenta wywiadu, który dla własnego bezpieczeństwa musi zniknąć z powierzchni ziemi. Z pomocą przychodzi mu pewien tajemniczy jegomość, który umożliwia mu przeniesienie się do Estcarpu, kraju pełnego magii w równoległym świecie. Już w ciągu pierwszych chwil w nowym świecie wplątuje się w kłopoty, ale też ratuje przy tym jedną z czarownic. Dzięki niej trafia do Estcarpu właśnie, kraju, gdzie Mocą władają tylko kobiety i to one rządzą państwem. Simon dołącza do straży, która ma za zadanie chronić czarownice. W ten sposób rozpoczyna się jego nowe życie, a czytelnik wsiąka w fascynujący świat magii i przygód.

Lubię takie czytelnicze powroty do przeszłości, kiedy po wielu latach kolejny raz sięga się po jakąś książkę. Czasami zupełnie zmienia się jej odbiór, czasem zachwyca nas jeszcze bardziej, czasem wręcz przeciwnie, zaczynamy się zastanawiać, co takiego w niej widzieliśmy lata wcześniej. Trochę się obawiałam, że po latach „Świat czarownic” nie wzbudzi już takiego zachwytu, a jednak! Teraz, jako czytelnik już zdecydowanie doroślejszy, muszę przyznać, że powieść Norton, w moim odczuciu jest po prostu wspaniała. Przypuszczam, że nie tylko w moim przypadku książki Norton były początkiem miłości do fantastyki. Choćby z tego powodu zawsze będę darzyła je sentymentem. Ale nie o sam sentyment tutaj chodzi, przede wszystkim jest to po prostu świetna książka!!

Świat, który kreuje Norton, jest z każdą stroną coraz bardziej fascynujący. Samo wykorzystanie światów równoległych i wprowadzenie bardzo zaawansowanej technologii do krainy takiej jak Estcarp jest świetnym pomysłem i zdecydowanie przykuwa uwagę. Książka napisana jest raczej prostym językiem, bez zbędnych dłużyzn, dzięki czemu skupiamy się tylko na wydarzeniach istotnych dla przedstawionej historii. Co za tym idzie, akcja toczy się dosyć szybko, więc żeby się nie pogubić, trzeba odrobiny więcej skupienia.
Główni bohaterowie są dosyć wyraziści i na tyle od siebie różni, że każdy czytelnik bez wątpienia znajdzie choćby jednego, z którym poczuje głębszą więź i nić sympatii.

Ja czuję się w pełni usatysfakcjonowana. Wielkie brawa dla wydawnictwa, za wznawianie takich klasyków. Mam nadzieję, że doczekamy się wznowienia całej serii o świecie czarownic. I oby nie tylko tej!



niedziela, 14 kwietnia 2013

Michael Vey. Więzień celi nr 25 – Richard Paul Evans

Tytuł oryginału: Michael Vey: The Prisoner of Cell 25
Cykl/Seria: Michael Vey
Tom: 1
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Oprawa: miękka
Rok wydania: 2013
Ilość stron: 400
Ocena: 4.5/6

Richard Paul Evans jest autorem, którego większości moli książkowych nie trzeba przedstawiać. Jego powieści rozchodzą się jak świeże bułeczki. Zdobywca wielu prestiżowych nagród, który z pisania książek obyczajowych postanowił przerzucić się na fantastykę  dla młodzieży. Czy to było dobre posunięcie? Cóż, na pewno nie było złe.
Evansa dla dorosłych nigdy nie czytałam, ale Evans dla młodzieży zaintrygował mnie na tyle, że z wielką ciekawością zabrałam się do czytania.

Tytułowy Michael Vey ma 14 lat i nie jest zwykłym nastolatkiem, choć z pewnością chciałby nim być. Na pierwszy rzut oka niczym się nie wyróżnia, jednak zmaga się z zespołem Tourette’a. O ile da się z tym żyć, to jednak potrafi to życie utrudnić. Szczególnie nastolatkowi w amerykańskiej szkole. Ale nie jest to jego jedyny problem. Ten poważniejszy, który musi ukrywać przed całym światem to fakt, że potrafi porażać ludzi. Jego ciało wytwarza elektryczność, którą potrafi wykorzystać przeciwko innym. Całe życie Michael i jego mama ukrywali ten sekret, jednak przyszedł dzień, w którym szkolni prześladowcy zamknęli go w szafce o jeden raz za dużo. Chłopak nie wytrzymał i poraził ich, a całe zdarzenie widziała najpiękniejsza dziewczyna w szkole – Taylor. Jak można się domyślić, od tego momentu znacznie trudniej będzie mu utrzymać swoje zdolności w tajemnicy. Szczególnie, kiedy okaże się, że Taylor też ma nadprzyrodzone zdolności. Na swoje nieszczęście dzieci zaczną drążyć temat i z pomocą kolegi geniusza – Ostina – dowiedzą się, że nie są jedynymi niezwykłymi nastolatkami na świecie. Niestety, przy okazji ściągną też na siebie ogromne kłopoty. Ten, kto ich stworzył, bardzo chciałby mieć wszystkie swoje cudowne dzieci w jednym miejscu, nawet wbrew ich woli.  Dlatego porywa Taylor i mamę Michaela, dobrze wiedząc, że ten podąży za nimi, aby ratować swoich bliskich.

Przede wszystkim od początku widać, że mamy do czynienia z doświadczonym autorem. Powieść napisana jest naprawdę świetnie, lekka, zdecydowanie bardziej nastawiona na szybką akcję, niż przydługie opisy nic nie wnoszące do fabuły. Dzięki temu wciąga już od pierwszych stron i pozostaje tak do samego końca. Narracja prowadzona przez Michaela pozwala nam go lepiej poznać i – przynajmniej w moim przypadku – poczuć do niego ogromną sympatię od samego początku.
Dość odważnym pomysłem było poprowadzenie akcji w ostatnich rozdziałach, nie każdemu może przypaść do gustu jedno wielkie spustoszenie, niczym z filmów sensacyjnych, siane przed grupę czternastolatków. Może i było trochę przekombinowane, ale nie zamierzam narzekać. To w końcu książka fantastyczna, nikt tu chyba nie oczekuje realizmu na każdym kroku.
Poza tym ta książka to nie tylko akcja jak z filmów, to też opowieść o odwadze, przyjaźni i miłości rodzicielskiej. Poza uniwersalnymi wartościami porusza też istotny temat, jakim jest zespół Tourette’a, na który cierpi zarówno autor, jak i jego syn. To bardzo ważne, aby w młodych umysłach zaszczepiać tolerancję i jednocześnie uświadamiać o istnieniu takich przypadków. Myślę, że to też wyszło autorowi bezbłędnie.

I ja, jako wielka fanka motocrossu, muszę wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy. Jest taki moment w książce, kiedy czołowy zły charakter zabiera  dzieci na zawody X Games.  Już na samą wzmiankę o nich serce zabiło mi szybciej, a kiedy wspomniał o zawodniku, który jako pierwszy na świecie zrobił motocyklem podwójne salto w tył osiągnęłam pełnię szczęścia ;) Co prawda, Evans nazwisk nie podaje, ale ja bardzo dobrze wiem, o kim mowa, o moim motocrossowym bogu, którego zawsze chciałam na tych zawodach zobaczyć. Ja swoje marzenie jeszcze spełnię, a póki co autor zrobił mi niespodziankę i przeniósł mnie tam przynajmniej na kartach powieści!

Cóż ja mogę – jedynie polecać gorąco! ;) Młodzież lubująca się w fantastyce z pewnością będzie zadowolona, a i starsi czytelnicy na pewno się nie zawiodą.


niedziela, 7 kwietnia 2013

Pretty Little Liars. Olśniewające - Sara Shepard



Tytuł oryginału: Stunning. A Pretty Little Liars Novel
Cykl/Seria: Pretty Little Liars
Tom: 11
Wydawnictwo: Otwarte
Oprawa: miękka
Rok wydania: 2012
Ilość stron: 306
Ocena: 4/6

„Nieważne, kto zaczyna grę, ważne, kto ją kończy”
John Wooden

Po raz jedenasty wybieramy się w podróż do Rosewood, gdzie najlepiej w ogóle nie mieć sekretów. Bo zawsze znajdzie się ktoś, kto nie tylko je pozna, ale i wykorzysta przeciwko Tobie. A jak wiemy, nasze cztery główne bohaterki mają tych sekretów całkiem sporo, nie dziwi więc fakt, że z dnia na dzień żyją w coraz większym stresie. Już się nauczyły, że A. jest wszędzie, wie wszystko i tylko czeka na dogodny moment, żeby swoją wiedzę wykorzystać przeciwko dziewczynom.

W poprzedniej części poznaliśmy wielki sekret Spencer, dowiedzieliśmy się, co wydarzyło się w pewne pamiętne wakacje. Teraz przychodzi kolej na Emily. Przyjdzie jej rozliczyć się z przeszłością, a to za prawą pojawienia się w mieście Gayle, bardzo bogatej i wpływowej kobiety, która ma z Emily parę niezałatwionych spraw.
Dziewczyny do tej pory powinny się już przyzwyczaić do tego, że przeszłość zawsze wraca. Że każdy mniejszy, czy większy grzech zostanie wykorzystany przeciwko nim. Że jest ktoś, kto na pewno zadba o to, żeby tak się stało. Jednak im bardziej brnie się w kłamstwa, tym ciężej potem wszystko wyprostować. W przypadku Arii, Spencer, Emily i Hanny wydaje się to wręcz niemożliwe, mają naprawdę zbyt dużo do stracenia, żeby pozwolić prawdzie wyjść na jaw. Dlatego wybierają brnięcie w dalsze kłamstwa. Tylko jak długo jeszcze będą w stanie ukrywać swoje tajemnice? Przecież wyrzuty sumienia już teraz zjadają je żywcem i wpędzają w coraz większą paranoję.

Słabo tym razem wypadły wątki Arii i Hanny. Kręcą się wokół zawirowań w ich związkach, a to mnie zawsze najmniej interesuje. I o ile Aria niemal niszczy swoją relację z Noelem, ale robi to dla jego dobra, to Hanna jak zwykle myśli tylko i wyłącznie o sobie. Jak to się mówi, po trupach do celu. A celem tym razem jest Mike, którego dziewczyna rozpaczliwie chce odzyskać. Niezmiennie działa mi ona na nerwy i chyba już się to nie zmieni ;)
Ciekawiej jest u Spencer, która podąża za wszelką cenę za ambicjami i próbuje być najlepsza we wszystkim, czego się dotknie. Tyle, że z cieniem śledzącym każdy jej ruch nie jest to proste. Naiwnie myśl, że jak tylko opuści Rosewood, to jej problemy się  skończą. Dosyć szybko okaże się jednak, że dla A. wyjazd do Princeton nie jest większym problemem.
A zdecydowanie najlepszym wątkiem w tej części jest Emily i jej próba poradzenia sobie z faktem, że oddała dziecko do adopcji. Ukrywanie tego przed całym światem nie jest łatwe, ale z tym jakoś jest w stanie sobie poradzić. Problem pojawia się wtedy, kiedy A. zaczyna się interesować jej córeczką. Emily w tej części bardzo zyskała w moich oczach. Do tej pory była raczej mało interesującą postacią, żeby nie powiedzieć nudnawą. A tutaj poznajemy ją od innej strony i od razu robi się ciekawiej.

Nie bez powodu Pretty Little Liars to jedna z najpopularniejszych serii dla młodzieży w ostatnim czasie. Zresztą, nie tylko młodzież się w niej zaczytuje ;) Czy to naprawdę aż takie arcydzieło, bez żadnych wad? Oczywiście, że nie. Można by pani Shepard zarzucić schematyczność, przy rozwijaniu fabuły w każdej kolejnej części. Może i czasem seria bywa infantylna, może trochę naiwna. Ale czy to ma tak naprawdę jakieś większe znaczenie? Nie. Bo mimo, że książki nie są idealne, to niezmiennie wciągają czytelnika i nie pozwalają się oderwać od lektury. Sprawiają, że miliony czytelników z niecierpliwością wyczekują kolejnych części. Fundują dreszczyk emocji i ciągle to samo napięcie. Bierzecie do ręki już jedenastą część i ciągle towarzyszą Wam ogromne emocje.
Mimo, że na tle innych ta część wypadła trochę słabiej, nie wyobrażam sobie, żebym miała nie sięgnąć po kolejne i nie dowiedzieć się, jak to się wszystko skończy.  Jak zwykle polecam i z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy!