poniedziałek, 28 marca 2011

Elizabeth i jej ogród – Elizabeth von Arnim

Tytuł oryginału: Elizabeth and Her German Garden
Wydawnictwo: MG
Oprawa: twarda
Rok wydania: 2011
Ilość stron: 165
Ocena: 4,5/6

Ktoś mógłby zapytać co mnie obchodzi ogród kobiety, która żyła sto lat temu. Właściwie sama nie wiem, ale zaczarowała mnie ta książka. Może dlatego, że jako mała dziewczynka ganiałam po ogrodzie mojej babci, która miała w nim chyba wszystkie możliwe kwiaty, a jej ogród był przez wszystkich podziwiany. Dzięki tej książce na chwilę wróciłam do przeszłości dość odległej, a wspomnienia są jakby żywsze? A może tylko tak mi się wydaje, w każdym razie bardzo się cieszę, że mogłam tę książkę przeczytać.

Jest to autobiograficzna powieść hrabiny von Arnim, która po kilku latach małżeństwa z byłym pruskim oficerem zamieszkała na Pomorzu we wsi Nassenheide. Nie zaznała szczęścia u boku męża, ale za to stworzyła sobie swój własny mały raj, w którym mogła siedzieć, czytać i słuchać śpiewu ptaków. Elizabeth uważana przez otoczenie za ekscentryczkę nie lubiła chodzić na przyjęcia, nie lubiła przyjmować u siebie gości, którzy zazwyczaj zostawali o wiele dłużej niż powinni. Czytała książki, a przecież dla kobiet to była strata czasu. Nie potrafiła gotować. Stroniła od plotek i życia towarzyskiego. Zamiast tego wolała wędrować  po polach i lasach, czytać poradniki o ogrodnictwie, planować swój wymarzony ogród. Nie miała o tym zielonego pojęcia, ale metodą prób i błędów powoli tworzyła kolejne rabatki, sprowadzała z daleka nasiona i sadzonki. I w każdym zdaniu czuć ogromną radość jaką sprawiało jej to wszystko.

Poza swoimi ogrodniczymi przygodami Elizabeth doskonale i z lekką ironią opisuje też życie codzienne i zwyczaje na pomorskiej wsi. Ubawiłam się czytając o jej podejściu do przyjęć urodzinowych, które były wtedy bardzo ważne dla wszystkich, tylko nie dla niej. Nie przejmowała się tym, co myślą o niej inni i nie bała się posiadania własnego zdania na temat rzeczywistości, w której przyszło jej żyć. Zawsze przecież mogła uciec od wszystkiego do ogrodu, w którym czuła się bezpieczna i szczęśliwa.

Mimo, że ja jestem zdecydowanie miejskim stworzeniem bardzo dobrze czytało mi się tę książkę. W końcu każdy czasem lubi uciec na łono natury, gdzie cisza i spokój zastępują nam codzienny miejski zgiełk.
Szkoda, że poznałam tylko rok z jej życia na Pomorzu, chętnie dowiedziałabym się jak dalej sobie radziła z ogrodem i nie tylko ;)

Mimo, że książka opisuje tak odległe czasy napisana jest naprawdę prostym i przystępnym językiem. Taka miła i przyjemna na jedno popołudnie.
Gorąco polecam i mam nadzieję, że będę miała okazję przeczytać też inne książki autorki.

Książkę otrzymałam do recenzji od Wydawnictwa MG, za co serdecznie dziękuję.

czwartek, 24 marca 2011

Crescendo – Becca Fitzpatrick

Tytuł oryginału: Crescendo
Cykl: Szeptem
Tom cyklu: 2
Wydawnictwo: Otwarte
Oprawa: miękka
Rok wydania: 2011
Ilość stron: 395
Ocena: 4/6

„Crescendo” jest kontynuacją powieści „Szeptem”, która odniosła ogromny sukces na całym świecie. Jako, że pierwsza część mi się spodobała bez zastanowienia sięgnęłam i po drugą.

Tym razem książka zaczyna się powrotem do przeszłości – cofamy się o czternaście miesięcy i poznajemy okoliczności śmierci ojca Nory (które okazują się bardziej skomplikowane niż się wszystkim wokół wydaje). To pozwala nam przypuszczać, że na jego śmierci skoncentruje się akcja książki. I tak też jest, ale nie jest to jedyny wątek. Bo będzie też oczywiście dużo problemów sercowych. Nora i Patch przez kilka miesięcy gruchali sobie jak te gołąbki, on nadal jest jej Aniołem Stróżem – sielanka. Ale przyszedł ten moment, kiedy coś zaczęło się psuć. Patch zaczyna odsuwać się od Nory, Nora się wścieka aż w końcu z nim zrywa. A wtedy on zaczyna spotykać się z Marcie, co – jak się można domyślić – doprowadza ją do białej gorączki. W międzyczasie pojawia się jeszcze kolega z dzieciństwa, który wyrósł na niegrzecznego chłopca i na pewno nic dobrego z jego znajomości z Norą nie wyniknie. I kiedy już wydaje się, że gorzej być nie może Nora zaczyna mieć podejrzenia, że Patch miał coś wspólnego ze śmiercią jej ojca. Także jak widać – się będzie działo.

Muszę przyznać, że kilka razy musiałam sama sobie przypominać, że jest to powieść dla nastolatków i o nastolatkach. Szczególnie w momentach, kiedy Nora miała problem z tym co Patch powiedział/nie powiedział/zrobił/nie zrobił. No nic nie poradzę, że irytowało mnie jej zachowanie i dziwne rozmyślania na ten temat. Szczególnie, że miała świadomość tego, że związek z Aniołem to trochę skomplikowana sprawa.

Ale ogólnie pozytywne wrażenia po przeczytaniu. Taka lekka, przyjemna i bardzo, bardzo wciągająca. To jest niewątpliwa zaleta książek Fitzpatrick – mimo jakichś wad czy niedociągnięć naprawdę nie sposób się od nich oderwać.
W porównaniu z pierwszą częścią na pewno dużo więcej się tu dzieje. Tu strzelanina, tam włamanie, tu wybuch, tam porwanie. Nie ukrywam, że dla mnie więcej akcji a mniej wzdychania do faceta to duży plus ;)

Co do zakończenia. No cóż, nawet mnie zaskoczyło. Bo tu się człowiek spodziewa, że już będzie słodko i cudownie a autorka funduje nam niezłą niespodziankę. Która jednocześnie daje nam jakieś wyobrażenie tego, o czym będzie następna część. I przy okazji powoduje, że ma się ochotę rzucić książką o ścianę, bo jak można kończyć w takim momencie, no jak? ;)
Polecam wszystkim miłośnikom paranormal romance.

wtorek, 22 marca 2011

Dziewczyna, która igrała z ogniem – Stieg Larsson

Tytuł oryginału: Flickan som lekte med elden
Cykl: Millennium
Tom cyklu: 2
Wydawnictwo: Czarna Owca dawniej Santorski & CO
Oprawa: miękka
Rok wydania: 2009
Ilość stron: 699
Ocena: 5/6

Pierwszą część tej trylogii czytałam wieki temu, chociaż na początku nie byłam do niej zbyt dobrze nastawiona. Bo to była jedna z tych książek, które są bestsellerami przed premierą. Jakieś dwa tygodnie przed wyjściem książki dostaliśmy do księgarni wielki plakat, który miał nęcić klientów, żeby w dzień premiery rzucili się na książkę jak sępy. Nie ukrywam, że nie lubię tego, dlatego sobie ją odpuściłam wtedy. Ale potem koleżanka z pracy przeczytała, powiedziała, że fajne, więc się skusiłam. I nie żałuję ;) Dlatego nie wiem, czemu dopiero niedawno zabrałam się za część drugą. Jakoś nam było nie po drodze. Ale w końcu  nasze drogi się spotkały. Przeczytałam. I po raz kolejny nie żałuję.

Podobnie jak w pierwszej części akcja na początku toczy się powoli i właściwie niewiele się dzieje. Lisbeth jeździ sobie po świecie, Mikael szykuje nowy materiał dla gazety. Millennium nawiązuje współpracę z Dagiem i jego narzeczoną Mią. Pracują oni nad traffickingiem. On jest dziennikarzem i chce wydać na ten temat książkę, która pogrąży duuuużo ważnych osób. Ona piszę o tym pracę doktorską skupiając się na dziewczynach w to wplątanych. Wszystko idzie dobrze do momentu kiedy zostają zamordowani a na narzędziu zbrodni policja znajdzie odciski palców Lisbeth. Jedyną osobą, która nie wierzy  w jej winę jest Mikael tylko jak jej pomóc, kiedy dziewczyna zapadła się pod ziemię. Cóż, polecam sięgnąć po książkę i samemu się przekonać co też z tego wyniknie.

Ta część podobała mi się bardziej od pierwszej. Mamy tutaj okazję trochę lepiej poznać Lisbeth. Stopniowo poznajemy fakty z jej przeszłości, dzięki którym dowiadujemy się dlaczego jest taka, a nie inna. I to chyba mi się najbardziej w tym wszystkim podobało. Ale ja lubię grzebać w ludzkich umysłach, a że zapewne nie każdy to lubi, nie każdemu nie każdemu pewnie właśnie to przypadnie do gustu. Odkrywanie co takiego wydarzyło się w jej życiu, że nie potrafi ufać ludziom i ma obsesję na punkcie prywatności. Lisbeth oczywiście jak zawsze uważa,  że może liczyć tylko na siebie, więc postanawia rozprawić się z demonami przeszłości raz na zawsze. Nie jest to takie proste. W pewnym momencie będzie musiała przyjąć do wiadomości,  że są ludzie którym na niej zależy a ona swoją obojętnością zwyczajnie ich krzywdzi. Tylko czy to będzie miało dla niej jakieś znaczenie?

Jak już wspomniałam początek książki to trochę nudy. Lisbeth podróżuje, wraca, urządza nowe mieszkanie. Niby dobrze się to czytało, ale nie miało związku z tym co dzieje się dalej. Rozkręca się dopiero po morderstwie. Wtedy pojawia się coraz więcej bohaterów i każdy wnosi jakieś nowe informacje mnożąc tym samym pytania w naszej głowie. To sprawia, że chce się jak najszybciej poznać zakończenie. Jest też kilka momentów, w których trzeba pozbierać szczękę z podłogi.
Jest też kilka takich przy których ręce opadają. No dobra, jeden. Ale może spokojnie robić za kilka. Przy końcu, Lisbeth w lesie. Ja rozumiem, że miało być efektownie i w ogóle, ale no bez przesady. To nie fantasy, żeby takie cuda na kiju wyczyniać ;] Bardziej mnie to chyba rozbawiło niż zrobiło wrażenie.

No i samo zakończenie. O ile pierwsza część miała swoje zakończenie a druga rozpoczęła inną historię, to ta kończy się tak, że jeśli nie ma się pod ręką trzeciego tomu, to ma się ochotę wyjść z siebie ;] Ja nie miałam. Z siebie nie wyszłam, ale ciekawość mnie zeżre chyba zanim wypożyczę kolejną. Bo co prawda główny wątek został wyjaśniony, ale jednak kilka rozpoczętych końca się nie doczekało, czyli będą ciągnięte dalej. I ja bardzo chcę wiedzieć już teraz co się będzie działo. Ale no cierpliwym trzeba być, poczekam, dam radę ;)

piątek, 18 marca 2011

Objęcia nocy – Sherrilyn Kenyon


Tytuł oryginału: Night Embrace
Cykl: Mroczny Łowca
Tom cyklu: 2
Wydawnictwo: MAG
Oprawa: miękka
Rok wydania: 2011
Ilość stron: 540
Ocena: 5/6

„Objęcia nocy” to drugi po „Rozkoszach nocy” tom cyklu o Mrocznych Łowcach. Jako, że nie czytałam pierwszego, miałam pewne obawy czy będę wiedziała, o co chodzi. Okazuje się, że fabuła jest niezależna od poprzedniej części, więc mogę czytać spokojnie.  Co prawda spotykamy tu Kyriana i Amandę, ale są oni gdzieś w tle.
Tym razem głównymi bohaterami są Talon i Sunshine.
Talon, setki lat temu zdradzony i przeklęty przez boga wojny – Camulusa, w chwili śmierci zaprzedał duszę bogini Artemidzie w zamian za możliwość zemsty na zdrajcach. Został Mrocznym Łowcą, aby pozbyć się emocji i zabijać Daimony kradnące ludzkie dusze, żeby przedłużyć swój żywot. Przy okazji został obdarzony kilkoma nadprzyrodzonymi mocami, które ułatwiają mu zadanie. Jest też praktycznie nieśmiertelny. No i oczywiście zabójczo przystojny i idealny w każdym calu. Jedyne, na co nie może sobie pozwolić to miłość, bo zły bóg zabije każdego, kogo Talon ośmieli się pokochać.
Wszystko w jego uporządkowanym świecie stanie na głowie kiedy spotka Sunshine Runningwolf – piękną, seksowną i roztrzepaną artystkę. Talon od początku czuje, że nie jest ona po prostu kolejną kobietą na jedną noc, jakich miał wiele w ciągu tych setek lat.
Jakby mało miał problemów nagle okazuje się, że ktoś podszywa się pod jego szefa Acherona i pomaga dwóm zapomnianym bogom odzyskać moc. Jak się później okaże, nic nie dzieje się przypadkowo, a nasi bohaterowie zostali wplątani w o wiele poważniejsze kłopoty, niż im się na początku wydawało.

Wątek miłości Talona i Sunshine jest momentami dość… hmmm… oklepany? On piękny, ona piękna, kochają się, ale nie mogą być ze sobą, oboje nie są pewni, co czuje to drugie i wystarczy, że na siebie spojrzą, a już każde myśli o wskoczeniu do łóżka temu drugiemu. Do tego autorka co chwilę podkreśla jacy to Mroczni Łowcy są piękni, seksowni i idealnie zbudowani. No i Talon jest coś mało domyślny jak na faceta, który ma już 1500 lat. Ciągle zastanawia się, co jest w Sunshine takiego nadzwyczajnego, podczas gdy czytelnik domyślił się tego dawno temu.
Na szczęście fabuła to o wiele więcej niż te drobiazgi, więc nie są one aż tak denerwujące, jak mogłoby się wydawać.

Przez pierwsze sto stron dzieje się właściwie niewiele, dopiero później akcja nabiera tempa. Możemy bliżej poznać innych bohaterów książki i zależności między nimi. I muszę przyznać, ze bohaterów autorka stworzyła naprawdę świetnych.
Talon i Sunshine w chwilach, kiedy nie myślą o tym, żeby jak najszybciej wylądować razem w łóżku, są naprawdę sympatyczni. Ona jest totalnie roztrzepaną artystką, która najpierw mówi, a potem myśli i nigdy nie pozwala, żeby ktoś mówił jej, co ma robić. Talon to typ nieustraszonego, pewnego siebie przystojniaka, który dla ukochanej kobiety zrobi wszystko.
Acheron jest najstarszym i najpotężniejszym Mrocznym Łowcą, który skrywa wiele mrocznych sekretów i bardzo się będzie musiał natrudzić, żeby w zaistniałej sytuacji nie wyszły na jaw. Mimo tego zachowuje się bardziej jak dobry kumpel, niż jak szef wszystkich szefów ;)
"- To ile masz lat?
- Jedenaście tysięcy pięćset pięćdziesiąt jeden. I tak, owszem, czuję się dokładne tak staro.
- Rety, nie miałem pojęcia. Kurde, nie wiedziałem nawet, że wtedy żyli jacyś ludzie!
- A żebyś wiedział. Kumplowałem się z Flintstone'ami i pracowałem z nimi w kamieniołomie. Miałem własnego dinozaura-koparkę. Barney Rubble może i był niski, ale przynajmniej świetnie grał w kości."
Zarek jest uważany przez wszystkich za psychopatę i robi wszystko żeby tę reputację utrzymać. Nikogo nie słucha i robi to, na co ma ochotę, przez co może wpędzić w kłopoty nie tylko siebie, ale w ogóle go to nie rusza.
"- Przysięgam, niezależnie od Daimonów, jeśli nie będziesz grzeczny, odeślę cię na Antarktydę i zostawię, żebyś tam zgnił.
- O rety... - rzucił znudzonym tonem Zarek. - Jestem przerażony. Te mordercze pingwiny i włochate foki są na prawdę straszne."
Do moich ulubionych mogę zaliczyć jeszcze Nicka, człowieka, który pomaga Łowcom. Siedzi w tym na tyle długo, że nie boi się rzucić raz czy drugi złośliwą uwagą.
"- (...) Nick, przyprowadź wóz, przynieś ubranie, wymieć kominek, pościel łóżko, popilnuj mojego psychopaty, przynieś mi kapcie. Dobra, przyniosę ci te kapcie, i wepchnę ci je gdzieniegdzie.(...) Przysięgam, że matka powinna była nazwać mnie Reksio.”
Świetne są momenty, kiedy Łowcy się spotykają. Wtedy zauważamy, że niektórzy walcząc ramię w ramię ledwie się tolerują. Prześcigają się w sarkastycznych komentarzach, co niejednokrotnie wywołało u mnie wybuch śmiechu.
"- (...) Co ja sobie myślałem, kiedy zdecydowałem się na to spotkanie?
- Och, no wiesz - odezwał się Nick. - Że faceci, którzy mają po parę tysięcy lat, potrafią zachować się jak dorośli."
Do tego mamy kilku starożytnych bogów żyjących sobie beztrosko po dziś dzień.
Bardzo lubię takie książki, gdzie bogowie czy wojownicy żyli przez wieki i zmieniali się razem ze światem, dostosowując się do każdej kolejnej epoki aż w końcu spotykamy ich w naszych czasach, gdzie wyglądają i zachowują się jak dwudziestolatki. Autorka stworzyła historię w taki sposób, że przyjęłam to jako coś oczywistego. Jakbym codziennie na ulicy spotykała Morrigan czy Artemidę ;)

Podsumowując. Mnie do książki przyciągnęły właśnie nawiązania do mitologii i nie zawiodłam się [chociaż mam cichą nadzieję, że w kolejnych częściach będzie jej jeszcze więcej]. Ponadto dostałam wartką akcję, która przy końcu pędzi już jak szalona i dużo przepełnionych sarkazmem dialogów – dokładnie takich jak lubię. A to wszystko sprawia, że nie sposób się od książki oderwać i niecierpliwie oczekuje się na rozwiązanie wszystkich zagadek. Teraz pozostaje mi tylko przeczytać część pierwszą i czekać na kolejne.
Szczerze polecam, pozycja obowiązkowa dla każdego fana paranormal romance.


Książkę otrzymałam do recenzji od wydawnictwa MAG, za co serdecznie dziękuję.


wtorek, 15 marca 2011

Dzisiaj coś innego

Dzisiaj chciałam napisać o pewnej grze na facebooku. Ale nie jest to taka typowa gierka pochłaniająca mnóstwo czasu i nic specjalnego nie wnosząca w nasze życie. Wręcz przeciwnie, granie w nią zajmuje mniej niż pięć minut dziennie a dzięki temu pomagamy budować Klinikę Transplantacji Szpiku, Onkologii i Hematologii Dziecięcej we Wrocławiu. Na budowę potrzeba 60 milionów złotych, więc i klików trzeba sporo :)
Gra polega na tym, że codziennie mamy do rozdysponowania 8 wirtualnych godzin, które możemy poświęcić na koszenie trawy, karmienie łabędzi, zbieranie liści i wiele innych czynności. Każda z nich ma innego sponsora, który po zakończeniu prac przekaże określoną kwotę na budowę kliniki. I żeby ktoś nie pomyślał, że przez 8 godzin trzeba tam siedzieć :) Nie. Wystarczy wejść, wybrać co chcemy robić i rozdysponować te 8 godzin. Reszta robi się sama.
Mam nadzieję, że chociaż kilka osób zachęcę tym postem. A nawet jeśli tylko jedną, to nie ważne. Bo jedna osoba klikająca codziennie to też dużo :)

I jeszcze link do gry:

I artykuł opublikowany jakiś czas temu


niedziela, 13 marca 2011

Nasza Klasa i co dalej – Ewa Lenarczyk

Wydawnictwo: Novae Res
Oprawa: miękka
Rok wydania: 2010
Ilość stron: 350
Ocena: 3.5/6

Główne bohaterki książki to kobiety po czterdziestce, które jakoś zagubiły się w życiu i w małżeństwie. Wszystkie w pewnym momencie odkrywają Naszą Klasę, gdzie znajdują swoje dawne miłości i ponownie nawiązują z nimi kontakt.  Z czasem zaczynają sobie uświadamiać co im nie odpowiada w dotychczasowych związkach i kiedy nie widać na horyzoncie żadnych zmian każda z nich, prędzej czy później pozwoli, żeby zwykłe wspominanie dawnych lat przerodziło się w coś więcej. Będziemy obserwować, jak bohaterki dostrzegają wady swojej obecnej sytuacji i próbują ją naprawić, jak  prowadzą wewnętrzną walkę, bo przecież odejście od męża do innego nie jest takie proste, aż w końcu jak każda z nich spróbuje jeszcze zawalczyć o swoje szczęście.

Generalnie historia opisana w książce mi się podobała, autorka sprytnie wykorzystała fenomen tego portalu społecznościowego żeby skłonić czytelniczki do refleksji nad własnym życiem/małżeństwem i pokazać, że nigdy nie jest za późno na walkę o szczęście. Świetnie pokazała też jak trudną sztuką jest  przełamanie rutyny w związku i ile kompromisów wymaga wspólne życie. 
Podobało mi się to, że mamy też okazję spojrzeć na sytuację okiem mężczyzn i poznać ich punkt widzenia, dzięki czemu nie mamy [jak w wielu książkach] po przeczytaniu odczuć typu „facet = zło wcielone; kobieta = prawie że święta”. Co prawda żadne z nich nie dostrzega swoich win, ale za to wytyka wszystkie partnerowi, więc tak czy siak poznajemy sytuację z obu stron;)

Za to zupełnie nie podszedł mi styl autorki. No po prostu się męczyłam. Nie wiem dlaczego, z ciekawości przejrzałam parę opinii na temat książki tu i tam i wszyscy byli raczej zadowoleni. Więc może to ja jak zwykle marudzę ;) Ciężko mi było przebrnąć przez początek, każdy rozdział jest o innej kobiecie, a ma tylko kilka stron i w tym momencie ciężko się połapać kto jest kim.

Sprawa druga – zdrobnienia. Ja nawet mówiąc do mojej dwuletniej siostrzenicy nie używam tylu zdrobnień co autorka na jednej stronie. Zazwyczaj zdrobnienia mi nie przeszkadzają, ale tutaj to już naprawdę było do przesady. Ręce mi opadły zupełnie jak zamiast stwierdzenia „jak w horrorze” zobaczyłam „jak w horrorku”.

Książkę mogę polecić każdej kobiecie, która czuje, że w jej życiu nie wszystko jest tak jak być powinno. Mimo, że mi te dwie wymienione wady całkowicie zepsuły przyjemność czytania myślę, że czas poświęcony książce nie był całkiem stracony ;)
Zakończenie jest otwarte i jak sama autorka pisze na końcu: „No właśnie, co dalej? Proszę dopowiedzcie sobie dalsze historie według własnych odczuć albo poczekajcie. Może za rok, za dwa dopiszę dalszy ciąg.” Czyli jest szansa na tom drugi. Czy jeśli wyjdzie to przeczytam? Nie mam pojęcia, może bym się jednak skusiła.


Książkę otrzymałam do recenzji od wydawnictwa Novae Res, za co serdecznie dziękuję.