Strąceni – Gwen Hayes

Może ktoś jeszcze pamięta moją notkę o Strąconych na księgarskim blogu? Oto obiecana opinia na jej temat.

Wydawnictwo: Amber

Oprawa: miękka

Rok wydania: 2011

Ilość stron: 320

Ocena: 2,5/6

W ramach akcji ‘nie taki wampir straszny’ [a przecież wszyscy już wiemy, że to co kiedyś pisali o wampirach to totalne bzdury, tak naprawdę są dobre i kochane, tylko nikt ich nie rozumie] razem z koleżankami z księgarni postanowiłyśmy poczytać sobie jakieś fascynujące książki o rzeczonej tematyce. Jedna przeczytała cały „Zmierzch” [i od tego czasu nie jest już tą samą osobą], druga „Pamięć krwi” [i aż dostała gorączki z wrażenia] a ja sobie wzięłam „Strąconych”. Co prawda nie o wampirach, ale tekst na okładce „W jej snach jest jak ze snów” urzekł mnie do tego stopnia, że po prostu musiałam to przeczytać!

Theia to biedne dziewczę, któremu nic nie wolno. Dosłownie. Nawet książek czytać, bo przecież mogą spaczyć jej niewinny umysł. I nadchodzi ten dzień [a raczej noc] kiedy wszystko się zmienia. Za oknem przelatuje jej płonący chłopak i wtedy zaczynają ją nawiedzać dziwne, niezwykle realne sny w których spotyka super przystojnego Hadena i miło spędzają czas między demonami i innymi upiorami. Jakie jest jej zaskoczenie, kiedy idzie do szkoły a tam właśnie ON [no jakież to oryginalne!!!!!!], tyle że w prawdziwym życiu nie zwraca na nią uwagi, a wręcz odpycha od siebie. Theia postanawia, że dowie się o co w tym wszystkim chodzi i oczywiście pakuje się przez to w wieeeeeeelkie kłopoty.

Przez pierwszą połowę książki właściwie wieje nudą, nie dzieje się nic poza wzdychaniem do Hadena i wmawianiem sobie, że wcale się nim nie interesuje. Jedyne ciekawsze momenty to właśnie sny dziewczyny, w których wieje mrokiem i tajemnicą. Poza tym jest standardowa gadka „nie mogę cię dotknąć, bo źle się to dla ciebie skończy”. I to jest ten moment, kiedy mamy chwile zwątpienia i ochotę na wywalenie książki za okno. Albo spalenie jej, żeby było w klimacie.

Jak się ją odłoży na dwa tygodnie, to jakoś da się przemóc i wrócić do niej. I dalej jest już trochę lepiej, bo dziewczyna z pełną świadomością pakuje się w te kłopoty i na szczęcie nie kończy się tylko na słodkim „och och bo cię skrzywdzę”. Theia trafia w bardzo złe miejsce i okazuje się, że autorka faktycznie odważyła się spełnić groźby Hadena. Robi się jeszcze mroczniej i tak już pozostaje do końca. Dalej akcja przyspiesza i właściwie nawet da się to czytać. Aż do momentu przesłodkiego zakończenia, które zwiastuje kolejną część.

Jak zapewnie zauważyliście – nie powaliła mnie na kolana ta książka. Ale jeśli mam być szczera nie wypada też wcale najgorzej przy innych tego typu. Przede wszystkim dlatego, że bohaterka faktycznie zostaje skrzywdzona i na pewno nie takiego zakończenia spodziewa się czytelnik. A może to moje 39 stopni gorączki tak wpłynęło na ocenę drugiej połowy ;]

Oczywiście nie ma aż tak dobrze, bo Theia momentami tak denerwuje swoją głupotą i kilkoma innymi cechami, że aż boli. Np. spada jej za oknem płonący chłopak z nieba, ona oczywiście wybiega do niego. Chłopak się tam spalił na skwarkę [i przypuszczam, że nie wyglądał wtedy przesadnie ładnie] a ona myśli o tym, że wypalił im dziurę w jakże idealnym trawniku i co powie na to jej ojciec.  No cóż, są rzeczy ważne i ważniejsze. Już nie wspomnę o tym, że lezie do piekła jak to durne cielę. Ale czego się nie robi dla miłości w wieku lat siedemnastu.

Wypadałoby wspomnieć też o warsztacie pani Hayes. Nie jest źle. A właściwie jest całkiem dobrze i mam wrażenie, że gdyby zdecydowała się na napisanie czegoś ambitniejszego, to dobrze by na tym wyszła.

Polecić mogę ją tylko tym, którzy wielbią takie powieści. Reszta może nie zdzierżyć.

Obiecałam, przeczytałam, oceniłam. Ufffff, mogę teraz bez wyrzutów sumienia czytać coś normalnego!