Dzisiaj opowieść o tym, że życie jest piękne, a marzenia się spełniają

"In those moments that most people say, 'I can't.', most people say, 'self preservation', most people say, 'What if?'...we say, 'What if?', the other way. What if you land it? What if it is possible?"

Pod ostatnią recenzją napisałam, że wyjeżdżam i po powrocie zamierzam katować opowieściami o tym wyjeździe każdego, kto zechce słuchać.  Każdego, kto nie zechce też ;) No to wróciłam. A gdzie byłam? W Pradze moi drodzy. Z tym, że to nie Praga była głównym celem mojej podróży, lecz Nitro Circus. Co to? O tym za chwilę.

Powiem jedno – niektórzy twierdzą, że boga nie można zobaczyć. Cóż, ja mojego widziałam tydzień temu, stał kilkanaście metrów ode mnie i okazał się jeszcze większym świrem, niż sądziłam. Kto to taki, kto to taki? Travis Pastrana.

Travis jest legendą sportów ekstremalnych i legendą w ogóle. Naprawdę, różne ludzie mają autorytety, ale jak się nad tym zastanowię, to nie przychodzi mi na myśl nikt inny, kto tak bardzo potrafi pokazać ludziom dookoła, że życie to jedna, wielka przygoda. Że nie ma rzeczy niemożliwych. Że wystarczy chcieć. Że „If you ride it – jump it”, nie ma zatrzymywania się w połowie drogi i rezygnacji, bo coś nam nie wychodzi. Że złamany kręgosłup nie jest żadną przeszkodą, tak jak nie jest przeszkodą połamana każda kość  w ciele i kilkadziesiąt wstrząsów mózgu. Tak, on zaliczył to wszystko, m.in. oderwanie miednicy od kręgosłupa w wieku lat piętnastu, ludzie mało kiedy przeżywają ten uraz. Jeśli im się uda, to do końca życia są sparaliżowani. Ale Travis ma 199 żyć. On nie tylko przeżył, ale i chodzić. I oczywiście znowu wsiadł na motocykl. Pół roku po tym urazie nie tylko wygrał, ale pobił dotychczasowy rekord na zwodach X Games.  Bo życie bez adrenaliny jest zwyczajnie nudne. A Travis jest uzależniony od adrenaliny w sposób, którego nie da się wyleczyć. Całe jego życie to przekraczanie granic i pokazywanie, że wszystko jest możliwe. On po prostu kocha to, co robi, całym sobą. Nawet inni zawodnicy twierdzą, że kiedy patrzy się na Travisa, i na to co osiągnął, ma się ochotę wyjść, zrobić coś, połamać się, po czym wstać i zrobić to jeszcze raz. Ten facet w ciągu 29 lat swojego życia zrobił więcej szalonych rzeczy, niż większość ludzi w ciągu kilku żywotów. U niego wszystko jest na zasadzie „eeeee, zobaczymy jak będzie”. W połączeniu z wiecznym uśmiechem na jego twarzy i uniesionymi kciukami, to coś rozbrajającego ;)

Pozwólcie, że zademonstruję kilka z jego pomysłów.

Wyskoczyć z samolotu bez spadochronu? Dlaczego nie.

Skoczyć na motocyklu  do Wielkiego Kanionu? Jasne!

Jako pierwszy na świecie, zrobił podwójnego backflipa. Tylko po to, żeby pokazać, że jest to możliwe. Dało mu to złoty medal na zawodach X Games w 2006 roku.  Powiedział wtedy, że nie zamierza tego powtarzać.

Jednak w tej kwestii złamał obietnicę i niedawno on i Cam Sinclair zrobili to ponownie.

Jakiś czas temu Travis dla własnego bezpieczeństwa przesiadł się z motocykla na samochód. Nie potrzebował dużo czasu, żeby zacząć wygrywać. Jeszcze mniej, żeby i w tym sporcie pokazać, że jeszcze wiele rzeczy niemożliwych jest do zrobienia. Dlatego wykonał skok swoim subaru na 83 metry.

Takich przykładów jest tyle, że nie da się tego policzyć. I właśnie ten człowiek zebrał ekipę świrów, takich jak on tworząc Nitro Circus. I tak wędrują sobie po świecie, robiąc rzeczy, które nikomu poza Travisem nie przyszłyby do głowy. Miałam to szczęście, że wyruszyli w trasę po Europie. Kiedy o tym usłyszałam byłam pewna, że pojadę wszędzie żeby to zobaczyć. Na szczęście nie musiałam jechać  daleko, bo jeden przystanek mieli w Pradze. Miałam też, szczęście, że nie musiałam tej dzikiej radości przeżywać sama. Rok temu na Red Bull X-Fighters poznałam drugą taką wariatkę, z którą każda impreza motocrossowa nabiera innego znaczenia. Lepszego. Bo radość, którą dzieli się z kim odczuwa się jeszcze mocniej.

Na Nitro Circus czekałam od marca, od momentu kiedy kupiłam bilety. Odliczałam dni, i mimo, że z ponad dwustu robiło się sto, potem pięćdziesiąt, dwadzieścia, dziesięć, ja nadal nie mogłam uwierzyć, że zobaczę to na własne oczy.

Ale w końcu nadszedł ten dzień, a właściwie noc. Wyruszyłyśmy do Pragi. Miałam trzy dni na zwiedzanie tego przepięknego miasta, tyle do zobaczenia, a gdzieś tam z tyłu głowy ciągle była ta myśl, że co tam Praga, niech czas przyspieszy i wreszcie będzie Nitro. Ale czas nie przyspiesza, a zwiedzanie Pragi było naprawdę wspaniałe. Nawet jeśli było na totalnym spontanie, bez żadnych wielkich planów. Zobaczyłyśmy wszystko, co chciałyśmy zobaczyć, na każdym kroku los się do nas uśmiechał, zrobiłyśmy prawie 900 zdjęć i przywiozłyśmy głowę pełną wspomnień.

Zwiedzanie było pełne wrażeń, Praga przecudowna, ale to na poniedziałkowy wieczór czekałam. Nawet stojąc pod O2 Areną nie mogłam uwierzyć, że to już, zaraz, za chwilę. Wchodząc do środka, zajmując miejsca nadal nie mogłam uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Ale działo się. I to jak! Ponad trzy godziny czystej adrenaliny, emocji takich, że nie da się tego opisać. Gardła zdarte od wydzierania się, a dłonie obolałe od braw. Widziałam na własne oczy tricki, których nie spodziewałam się zobaczyć nigdy w życiu. Były chwile, kiedy cała sala wstrzymywała oddech z przejęcia. Były takie, kiedy wszyscy wstawali bijąc brawo. A przede wszystkim był Travis! Dla mnie to coś niesamowitego, po tylu latach wielbienia go, oto stał kilka metrów przede mną. I na żywo mogłam zobaczyć jak wielką radość sprawia mu to wszystko i jak przeżywa to całym sobą. Nie ma takich słów, którymi mogłabym opisać to wszystko co wtedy czułam. To było po prostu niesamowite. I wiedziałam, że cie wszyscy ludzie dookoła czują dokładnie to samo. Było to widać i słychać przez cały czas.

Mam na nadzieję, że jeszcze kiedyś będę miała okazję zobaczyć Travisa, bo że będę jeździć na imprezy motocrossowe to więcej niż pewne. To pasja, z której nigdy się nie wyleczę. Jak to mówią „It’s In our blond, it’s In our soul”. Tak po prostu.

Mam nadzieję, że chociaż jedna osoba doczytała do końca. Wybaczcie, ale jeśli chodzi o FMX, to mogę o tym mówić godzinami, więc  tutaj i tak się mocno ograniczyłam ^^ Dlaczego w ogóle o tym piszę na blogu, który przecież jest o książkach? Bo książki to pasja, tak samo jak FMX. Więc po prostu musiałam się z Wami tym podzielić ;)

Gdyby ktoś chciał zobaczył ułamek tego, co tam się działo:

 

Dorzucę jeszcze kilka zdjęć z Pragi, bo zakochałam się w tym mieście :)

Trochę już jestem niewyraźna, ale jednak zmęczenie czasami wygrywało. Na szczęście na krótko. Hektolitry kawy się przelały w tej Pradze.

A że życie mnie ostatnio rozpieszcza, to zaraz po powrocie z Pragi dowiedziałam się, że Slash będzie grał w lutym w Spodku. Slash to z kolei moja muzyczna miłość. Jeśli ktoś jeszcze ma wątpliwości, że marzenia się spełniają, to proszę przeczytać tę notkę po raz kolejny :P

Życie to magia, wiecie?:)