Zabij, jeśli potrafisz! – Susanne Mischke

Tytuł oryginału: Töte, wenn Du kannst!

Wydawnictwo: Dom Wydawniczy PWN

Oprawa: miękka

Rok wydania: 2014

Ilość stron: 432

Ocena: 4.5/6

Tince Hansson przytrafia się jedna z najstraszniejszych rzeczy, jakie mogą przydarzyć się matce – jej dziecko zostaje porwane. Spuszcza Lucie z oka tylko na chwilę, chcąc zapłacić za zakupy, ale ta chwila wystarcza, żeby dziewczynka zapadła się pod ziemię. Lata poszukiwań nie przyniosły żadnych efektów, mimo iż komisarz Greger Forsberg nigdy nie przestał myśleć o tej sprawie. Wyglądało na to, że rodzice nigdy nie dowiedzą się, co stało się z ich ukochaną córeczką. Aż pewnego dnia ojciec Lucie otrzymuje wiadomość: musi kogoś zabić, żeby dowiedzieć się, gdzie znajduje się jego córka. I nie może pisnąć ani słowa policji.

W tym samym czasie seria zdarzeń w okolicy naprowadza nową policjantkę z biura Forsberga, Selmę na pewien trop. Podążanie nim odkryje wiele nieprzyjemnych tajemnic, ale może też jest cień nadziei, że pomoże znaleźć porywacza Lucie.

Susanne Michschke jest podobno królową niemieckiego kryminału, która tworzy od dwudziestu lat, więc aż dziwne, że jest to dopiero pierwsza powieść wydana w naszym kraju. I jakaż to szkoda, bo jeśli wszystkie jej książki są tak dobre, to naprawdę wiele tracimy!

„Zabij, jeśli potrafisz!” to jedna z tych książek, przy których przepadamy kompletnie po przeczytaniu kilku pierwszych stron. Autorka po mistrzowsku buduje napięcie i plecie sieć intryg tak, żebyśmy nie mogli za szybko rozgryźć zagadki. Powiedziałabym nawet, że z każdym rozdziałem znaków zapytania przybywa, wychodzą na jaw kolejne fakty, które ani czytelnika, ani policji nie przybliżają do rozwiązania. A to tylko wzmaga ciekawość i sprawia, że z chciwością przewracamy kolejne strony z nadzieją, że już za chwilę Michke rzuci choćby odrobinę światła na wydarzenia.

Wielki plus należy się też za kreację bohaterów. Zazwyczaj w kryminałach nie lubię, kiedy wywlekane są wątki obyczajowe i robią, za długą moim zdaniem, przerwę w głównym wątku. Wolę kiedy koncentrujemy się na śledztwie i bez przeszkód podążamy kolejnymi tropami. A tutaj niespodzianka. Życie bohaterów jest opisane dosyć dokładnie, i to nie tylko postaci pierwszoplanowych. Bardzo dużo dowiadujemy się o rodzicach Lucie, o Forsbergu i Selmie, ale też o innych postaciach, które mają mniejsze znaczenie. Generalnie każdy bohater, który pojawia się w książce niesie za sobą jakąś historię, zazwyczaj pozornie niezwiązaną w żaden sposób z głównym wątkiem, jednak i w tej materii autorka niejednokrotnie nas zaskoczy. I co najważniejsze, bardzo mi to odpowiadało, przy całej mojej niechęci do rozwlekania wątków pobocznych. Z tym, że Mischke zrobiła to tak umiejętnie, że każdy z nich jest istotny, nie ma tu zbędnego pisania, żeby tylko wypełnić czymś strony.

Fabuła książki jest bardzo złożona, śledzimy jednocześnie kilka z pozoru nie powiązanych ze sobą wątków, ale wszystko jest tak dobrze skonstruowane, że nie ma jak się pogubić. Zaskakująco dobry kryminał, naprawdę nie spodziewałam się. Że w moje ręce trafiła aż taka perełka! I jeśli inne książki autorki są tak samo dobre, to mam nadzieję, że już niedługo będziemy mieli okazje znaleźć je w księgarniach ;)